Ο τρύγος, μια ελληνική προγονική κληρονομιά

Είναι ελληνική προγονική κληρονομιά ο τρύγος. Στη θρησκεία των προγόνων μας το αμπέλι και το κρασί είχαν τον ίδιο θεό: το Διόνυσο, τον Βάκχο που έγινε ο Θεός του κρασιού, ο φυτευτής του αμπελιού, ο μεγάλος πρόδρομος της μέθης στην αμπελουργική χώρα μας.

Παρουσιάζεται σαν ένας νέος και όμορφος Σάτυρος γιος επίσης Σατύρου και Νύμφης και ευνοούμενος του θεού Διονύσου. Ήταν όμορφος, δυνατός και ατρόμητος και του άρεσε να τρέχει να κυνηγάει θηρία και ανεβαίνει πάνω στους άγριους ταύρους. Κυνηγώντας θηρία έφτασε κάποτε στα δάση της Λυδίας και εκεί παίζοντας με ένα ταύρο, εξαγριωμένο σκοτώθηκε. Απαρηγόρητος τότε ο Διόνυσος για το χαμό του ευνοούμενου του Άμπελου παρακάλεσε το Δία, τον πατέρα των Θεών και των ανθρώπων να μην επιτρέψει και κατέβει στα σκοτεινά βασίλεια του Άδη ο Άμπελος αλλά να τον μεταμορφώσει σε ένα φυτό. Άκουσε τις παρακλήσεις του Διόνυσου ο Δίας και μεταμόρφωσε τον Άμπελο σε κλήμα.

Σε ένα θαυμάσιο σύμπλεγμα του Βρετανικού μουσείου που βρέθηκε μεταξύ Ρώμης και Φλωρεντίας παρουσιάζεται ο μεταμορφωμένος ήδη νεαρός Σάτυρος να προσφέρει ένα ωραιότατο σταφύλι στο Διόνυσο, ο οποίος τον αγκαλιάζει με τρυφερή αγάπη.

Έλληνες και ξένοι, αρχαίο και νέοι λόγιοι και καλλιτέχνες ασχολήθηκαν πολύπλευρα με το αμπέλι και το κρασί. Η ποίηση και η φιλοσοφία, η τέχνη και γλυπτική πήραν καινούργια διάθεση και νέο αίμα με την σπινθιροβόλα γεύση του κρασιού. Και υμνήθηκαν με ξεχωριστό τρόπο από τους λαϊκούς μας ποιητές και από τους τραγουδιστές των ελληνικών βουνών.

Στη χριστιανική θρησκεία το αμπέλι είναι συχνή παραβολή και χειροπιαστό παράδειγμα της διδασκαλίας του Θεανθρώπου. Η βίβλος αναφέρει πως η αμπελοκομία ήταν πολύ γνωστή στη Παλαιστίνη και οι εικόνες και οι λατρείες της καλλιέργειας του αμπελιού ήταν πολύ συνηθισμένες. Ιδιαίτερα ο συμβολισμός κυριάρχησε χαρακτηριστικά στην εκκλησιαστική λατρεία, στην γλυπτική, στη ζωγραφική, στην υμνολογία και τη ρητορική.

Έκδηλη η λαϊκή χαρά για την οινοπαραγωγή και την οινοποσία, κάτω από το καταγάλανο ελληνικό ουρανό και ανάμεσα σε τόσους θρύλους και παραδόσεις αντικαθρεπτίζει πάντα τις παλιές βακχικές γιορτές στις οποίες τα παλιά χρόνία έπαιρναν μέρος άνδρες γυναίκες και παιδιά. Ο τρύγος με τη γραφικότητα που παρουσιάζει θα είναι πάντα το αθάνατο αγροτικό πανηγύρι και θα πλέκει μέσα του, τους θρύλους και την παράδοση της αιώνιας Ελλάδας από τα παλιά χρόνια έως και σήμερα.

Πηγή: 

Αρχείο ΑΧΑΙΑ CLAUSS