Ωίδιο αμπέλου (Erysiphe Necator)

Το ωίδιο της αμπέλου είναι μια ασθένεια που φημολογείται να προέρχεται από την βόρεια Αμερική. είναι από τις πιο σημαντικές ασθένειες της αμπέλου διότι προσβάλει το φυτό κάθε χρόνο. Για την ανάπτυξη του ωιδίου (Θειαφασθένια) η θερμοκρασία δεν πρέπει να υπερβαίνει τους 33°C, διότι πάνω από αυτή την θερμοκρασία ο μύκητας νεκρώνεται. Οι ευνοϊκότερες θερμοκρασίες ανάπτυξης του μύκητα είναι οι 20-27°C, ενώ σε αντίθεση με τον περονόσπορο δεν χρειάζεται βροχόπτωση για την ανάπτυξη του. Επίσης η έντονη βροχόπτωση καταστρέφει μέρος των κονιδίων του μύκητα, και σαν αποτέλεσμα το μυκήλιο να αποδυναμώνει.  Η έντονη και υψηλή υγρασία κατά τις βραδινές ώρες ευνοεί στην ανάπτυξη του μύκητα αυτού. Επίσης η έκθεση στον ήλιο είναι ένας παράγοντας μου βοηθάει στην επιβράδυνση της ανάπτυξης του μύκητα, διότι προτιμάει τα πιο σκιερά μέρη που η σχετική υγρασία είναι υψηλότερη. Οι ήπιοι χειμώνες ευνοούν το μύκητα να διαχειμάζει στους οφθαλμούς και όταν αυτοί εκπτυχθούν αρχίζει και ο μύκητας να αναπτύσσεται.

Η μόλυνση γίνεται απευθείας μέσω των επιδερμικών κυττάρων του φυτού και τα πρώτα συμπτώματα αρχίζουν να φαίνονται λίγες εβδομάδες (2-8 εβδομάδες) αργότερα από την έκπτυξη των οφθαλμών, όπου τα πρώτα φύλλα δεν έχουν σωστό σχήμα και μορφή και παίρνουν μια κλίση προς τα επάνω. Επίσης τα φύλλα αυτά έχουν έντονο πληθυσμό από κονίδια όπου μπορούν εύκολα να μεταφερθούν σε υγιή φύλλα.

Στο πιο αναπτυγμένο φύλλωμα, το πρόωρα συμπτώματα χαρακτηρίζονται από αχνές άσπρες κηλίδες στην κάτω πλευρά του φυτού όπου κάνει και την ανίχνευση των πρώτων συμπτωμάτων πιο δύσκολη. Στην πάνω πλευρά εντοπίζονται πιο κιτρινωπές κηλίδες ενώ τα νεύρα των φύλλων αρχίζουν να παίρνουν ένα καφέ χρώμα.

Τα συμπτώματα στα σταφύλια είναι πολύ χαρακτηριστικά διότι αρχικά φαίνονται σαν να είναι έντονα σκονισμένα, ενώ στην συνέχεια αρχίζουν να ανοίγουν διότι η επιδερμίδα του σταφυλιού έχει γίνει πολύ ευαίσθητη. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι διότι όπως προαναφέρθηκε, ο συγκεκριμένος μύκητας προσβάλει την επιδερμίδα έτσι ο φλοιός του σταφυλιού σταματά να αναπτύσσεται ενώ η σάρκα του σταφυλιού συνεχίζει και σαν αποτέλεσμα σκίζει τα ανώτερα στρώματα της επιδερμίδας καθώς αναπτύσσεται. Συνεπώς, αυτό το σκίσιμο βοηθάει στην διείσδυση πολλών άλλων ασθενειών που προσβάλουν την σάρκα του σταφυλιού (π.χ. Βοτρύτης). Στους βλαστούς του φυτού ανιχνεύονται μαύρες έντονες κηλίδες όπου πρώτα θα εντοπιστούν στους πράσινους νεαρούς βλαστούς και αργότερα στους ξυλοποιημένους βλαστούς.

Επίσης οι ξυλοποιημένοι βλαστοί δεν μπορούν να μεταδώσουν την ασθένεια, διότι είναι μύκητας που ευδοκιμεί στα πράσινα μέρη του φυτού.

Η αντιμετώπιση της ασθένειας μπορεί να γίνει τόσο χημικά όσο και οργανικά με σκευάσματα θειαφιού (βρέξιμο ή σκόνη)  και με προληπτικές επεμβάσεις στην αρχή της βλάστησης (10-15 εκ. νέου βλαστού), κατά την άνθηση, στο δέσιμο των σταφυλιών και κατά των περκασμό.

Βέβαια, η σωστή παρακολούθηση του αμπελώνα και των ασθενειών βοηθάει στην ορθή εκτέλεση και οργάνωση των ψεκασμών.

Επίσης το σωστό ξεφύλλισμα και κόψιμο των χορταριών βοηθάνε στον καλύτερο αερισμό και μείωση της υγρασίας στο αμπέλι.